Arda 7 Aylık

Bu ay da düzgün fotoğraf karemiz yok ne yazık ki.. 
Zaten bu ay sünnet öncesi,sünnet ve sünnet sonrası şeklinde geçti.Pek keyfim yoktu yani..

Bu görsel alıntıdır.

Arda’nın Sünneti 

14 Mayıs 2014 günü… Bir önceki gece kayınvalidem,doğduğu gibi yaptırmamızı istemeyen kayınpederim ve en küçük görümcem geldiler. O gece gözüme hiç uyku girmedi. Çünkü Arda 7 aylıktı, pipisi tıkanmıştı ve çok hareketli bir bebek olduğundan narkoz alması gerekiyordu. Sabah 05.00’de dili ile itene kadar süt verdim uykusunda. Ameliyata aç girmesi gerekiyordu çünki…

Evdeki uyanıklık süresi oyunla,hastanedeki uykuyla geçti. Uyuyan çocuğun parmağından kan aldılar.Hem uyandırıldı,hem canı yandı,minicik parmağı bantlı kaldı. Sonra yukarı çıktık.Doktor sanki tavuk kesiyor.Bir saat sonra sıra bize geldi. Tahmin ettiğim ve korktuğum gibi ameliyathane değil müdahale odasıydı.Arda’yı masaya ben yatırdım.Hala gülücükler atıyordu yavrum. Bayıltmak için maske takmaya çalıştıklarında çıldırdı! Çok çırpındı,maskenin hortumları filan yerinden çıktı.Neyse ki gazı kokladığı gibi uyudu. Yavrumun küçücük göğsü hızla şişip iniyordu,minik parmaklarına kalp monitörü izleme şeysi taktılar. Oturup izleyebilirsiniz dedi doktor ve eşimin tüm ailesi içerde kaldı. Bence bu çok saçma ve yanlış bir uygulama! Çocuğun anne ya da babası isterse yanında kalabilir ama bir gürüh kalabalık içinde ameliyat yapmak! Aksıran tıksıran olursa açık yaraya bir şey olmaz mı.Enfeksiyon riski yok mu? Ne bileyim… Gerçi eskiden çok daha ilkel koşullarda yapılıyormuş ya sünnet. Neyse benim ve annemin yüreği kaldırmadı.Ben dışarı çıkıp kapı önünde bekledim. Orada da yemin ettim kendime eğer ileride ikinci bebeğim erkek olursa ne pahasına olursa olsun sağa sola dönemeyecek kadar küçükken bu şekilde bayıltmadan yapacaktım sünnetini… Hayır anlamadığım. Haydi kayınpederim yaşını başını almış. 4 kız torundan sonra oğlunun oğlu olmuş küçük yerde yaşamış belli bir fikri sabitliği olabilir geçmişten gelen filan falan. Ama yeni nesil,gayet eğitimli babalar da ille kendini bilcek yaşta olsun diyor ben ona deliriyorum. Çocuğa travma yaşatmanın ne luzmü var yahu. Küçücükken yaptır,çabucak kaynasın,ilerde kendini bileceği zaman anlat,düğününü yap ama acısını yaşatma küçücük yavruna…

Ben kapının önünde beklerken 2 dk geçmişti ama benim ömrümden ömür gitmişti. Doktor çağırıyor dediler. İçeri nasıl fırtına gibi girdiysem,nasıl betim benzim attıysa,doktor “korkma canım bu kadar illa kötü bir şey mi olacak!? Son dikişleri yapıyorum,pansumanı anlatmak için çağırttım seni” dedi.

Korkarak,zorla yaklaştım masaya.O minicik pipisi olmuş kocaman,kan kırmızı!Benim tansiyonum düşerken,doktor anlattı o sırada anestezist gaz maskesini kaldırdığı gibi uyandı ve çığlık çığlığa ağlamaya başladı evladım. Eve geldikten sonra ilk çişinde ve tüm pansumanlarında ağladı. Bir haftada iyileşti. Allahım başka dert vermesin. Bir arkadaşım 3 aylık bebeğini kalp ameliyatına sokmuştu. O bana o gününü anlatırken Arda’ya hamileydim. Onunla ağlamıştım. Ama bunu yaşadıktan sonra çok daha iyi empati yapabiliyorum. Zaten annelik yaşanmadan empati yapılacak bir duygu değil. Öyle olduğunu sanıyordum ama değilmiş. Allah daha zorunu yaşatmasın ne diyim ben çok etkilendim… Ama çok şükür “oldu da bitti maşallah”…