Blog Fırtınası 21.Gün

Ne zamandır evdeyim hep ne zamandır life is simple anacım, emzir gaz çıkart uyut :D 
Oğluşa çok tatlı bir kostüm yolladı dedesi Amerika'dan. Onu giydirdim gezmeye gittik ailecek.
Bakın;

Mimaroba tarafına doğru bi trafik artmış...O taraf daha bi soğuk... Yol boyunca emziğini emerek gözlerimin içine bakan oğluşum tam varmak üzereyken uykuya daldı. Hemen uyanmadı sonra uyanınca da yabancı bir yerde olduğunu anlayıp kucağımda tüm evi gezdi uzun uzun baktı.

Bolca huysuzlandıktan sonra 1 saatliğine uyudu ve tam yemek zamanımıza denk geldi. Anneciğine izin verdi oğluşum. Yemekte hamsi istavrit ve hasret kaldığım lezzette kocaman bir salata vardı.

Oradan çıkıp arkadaşlarımızın anne-babasının evine gittik. Müstakil 2 katlı bir evdi burası. Oğluş orayı daha da yadırgadı hatta girişte üşümesin diye ev sahibinin kucağına verdim ben bir feryat figan ağladı ki içini çeke çeke gözlerinden minik damlalar süzülerek kıpkırmızı kalarak ağladı.Meme emsin sakinleşsin dedik hemen yan odaya geçtik ama içini çekmekten hıçkırmaktan zor emdi garibim. Sonra sakinleşti bir kez daha denedik ev sahibinin kucağına verdik çünkü 2 ay 10 günlük bebek yabancılayıp ağlayamaz dedik.Ama suratını buruşturup yine ağlamaklı olunca bu kez babası aldı kucağına.Sonra da evin miniği 26 aylık Aliş kıskandı sanırım oğluşuma topunu fırlattı neyse ki içi hava dolu küçük hafif toplardandı,başına geldi ama acımadı.Tabii hepimiz korktuk bir an :D Gene buruşturdu güzel suratını,göğsüme gömdü kafacığını ve kucağımda uyudu.

Sanırım dışarı da çıksam gördüğüm tek şey bebeğim...

Onun yüzü,gözü,mimikleri,ağlaması,gülmesi...

Benim ömrüm,hayatım,aşkım,bakmaya doyamadığım bebeğim olmuş artık...